《永恒和一日》（1998）
安娜的信
西奥·安哲罗普洛斯
Μια αιωνιότητα και μία μέρα (1998)
Το γράμμα της άννας
Θόδωρος Αγγελόπουλος
Κοιμόσουν ακόμα όταν ξύπνησα. Σε κοίταξα δίπλα μου ν’ ανασαίνεις. Ονειρευόσουν… Αλέξανδρε; Το χέρι σου κουνήθηκε λίγο σα να μ’ έψαχνε…τα βλέφαρά σου έπαιξαν κι έπειτα βυθίστηκες πάλι. Μια σταγόνα ιδρώτα ανάμεσα στα μάτια σου κύλησε και ταξίδεψε… Το μωρό από δίπλα μουρμούρισε ένα σιγανό παράπονο, μια πόρτα έτριξε. Βγήκα στην βεράντα… κι έκλαψα… (…)
我醒来时你还在睡觉。我看着你在我身边呼吸。你还在梦乡吗……亚历山大？你的手微微动了动，像是在寻找我……你的眼皮微微一颤，然后又沉了下去。一滴汗珠从你的两眼间流下…… 身旁的婴儿咕哝着一声轻柔的抱怨，一扇门吱吱作响。我走到露台上……哭了……（……）
Αχ, να μπορούσα να κρατήσω αυτή τη στιγμή να την καρφιτσώσω σαν πεταλούδα να μην φύγει. (…)
哦，我可以像捉蝴蝶蝶一样抓住这一刻，这样它就不会消失。 （……）
Σου γράφω μπροστά στη θάλασσα που απλώνεται… λιπόθυμη. Το σπίτι μυρίζει ζεστό γάλα κι υγρό γιασεμί. Σου γράφω, σου μιλάω… Νιώθω ότι σ’ έχω πλησιάσει τόσο πολύ που μου αντιστέκεσαι.
我在一望无际的大海前给你写信……有些晕乎。屋子里有热牛奶和湿茉莉花的气味。我给你写信，同你交谈……我觉得我离你太近了，以至于你抗拒我。
Απειλώ τον κόσμο σου, Αλέξανδρε;
我在威胁你的世界吗，亚历山大？
Κι όμως δεν είμαι παρά μια ερωτευμένη γυναίκα. (…)
然而我只是一个热恋中的女人。 （……）
Τη νύχτα σε κοίταζα. Δεν ήξερα αν κοιμόσουν ή σώπαινες. Φοβόμουν αυτό που μπορούσες να σκέφτεσαι. Φοβόμουν ότι είχα μπει μες στη σιωπή σου. Κι άρχισα να δείχνω εύθραυστη με τον μόνο τρόπο που ξέρω, με το κορμί μου, γιατί τότε δεν κινδύνευε η δική σου ασφάλεια. Δεν είμαι παρά μια ερωτευμένη γυναίκα, Αλέξανδρε. (…)
夜晚我凝视着你。我不知道你是睡着了还是在保持沉默。我害怕你那些可能的想法。我害怕走进了你的沉默。因此我开始脆弱地自言自语，用只有我自己知道的语言，只要你不感到被威胁。我只是一个热恋中的女人，亚历山大。 （……）
Περπάτησα γυμνή στην άμμο. Φυσούσε… Ένα καράβι πέρασε. Αργούσες να ξυπνήσεις. Πάνω μου, η ζεστασιά σου ακόμα. Δεν τολμούσα να ονειρευτώ ότι μ’ ονειρεύεσαι. Αχ, Αλέξανδρε! Αν για μια στιγμή το πίστευα, θα διαλυόμουν σε μια κραυγή. (…)
我赤裸地走在沙滩上。风很大……一艘船驶过。你醒得很晚。我身上还留存着你的温度。我不敢妄想你梦见我... 哦，亚历山大！哪怕我只相信这片刻，也会惊叫起来。 （……）
Προσπαθώ να σε κλέψω ανάμεσα σε δυο βιβλία. Ζεις τη δικιά σου ζωή κοντά μας, σε μένα και την κόρη σου, αλλά όχι μαζί μας. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα φύγεις. Ο άνεμος φυσάει τα μάτια σου μακριά… Όμως, δώσε μου τούτη τη μέρα… Σα να ‘ναι η τελευταία μας. Δώσε μου τούτη τη μέρα. (…)
我想试着从两本书之间夺走你。你在我和你的女儿周围过着你自己的生活，却不是和我们一起。我知道你迟早会离开的。远方的风吹拂着你的眼睛......尽管如此，请给我这一天......就当作是我们的最后一天。请给我这一天。 （……）
Πέρα μακριά στο πέλαγο. Το νησί σου ταξιδεύει. Ένα πουκάμισό σου ξεχασμένο ανεμίζει στο μπαλκόνι. Ο, εσύ προφυλαγμένε και μέσα στη σκιά ενός δωματίου, λεηλατημένο από τις φωνές της νύχτας. Σε κοιτάζω με κλειστά τα μάτια. Σ’ ακούω με τ’ αυτιά σφραγισμένα, χωρίς στόμα, σε παρακαλώ. (…)
远洋辽阔，你的岛屿继续前行。你遗忘的衬衫在阳台上随风飘动。啊，你藏身在房间的阴暗处，黑夜的声音搜寻着你。我闭眼看着你，封住耳朵倾听你，合上嘴祈求你。 （……）
Σου γράφω μπροστά στη θάλασσα. Ακόμα κι ακόμα… Σου γράφω, σου μιλάω. Όταν… Όταν ξαναγυρίσεις κάποτε σε τούτη τη μέρα, θυμήσου…
我在大海前给你写信。即便如此... 我给你写信，同你交谈。当你... 当你偶然想起这一天时，请记住...
Την κοίταξα με όλα τα μάτια.
我全神凝望着这一天。
Τη χάιδεψα με όλα τα χέρια.
我热切抚触着这一天。
Στέκομαι δω και σε περιμένω τρέμοντας.
我颤抖地在这里等着你。
Δώσε μου τούτη τη μέρα…
请给我这一天...！